Son las mismas que alumbraron con sus pálidos reflejos hondas horas de dolor.
Aunque no quise el regreso, siempre se vuelve al primer amor.
La quieta calle que en el eco dijo 'tuya es su vida, tuyo es su querer',
bajo el burlón mirar de las estrellas que con indiferencia hoy me ven volver...
Volver con la frente marchita, las nieves del tiempo platearon mi sién.
Sentir que es un soplo la vida, que veinte años no es nada, que febril la mirada ,
errante en la sombra , te busca y te nombra.
Vivir con el alma aferrada a un dulce recuerdo que lloro otra vez.
Tengo miedo del encuentro con el pasado que vuelve a enfrentarse con mi vida.
Tengo miedo de las noches que pobladas de recuerdos encadenan mi soñar.
Pero el viajero que huye, tarde o temprano detiene su andar.
Y aunque el olvido que todo destruye haya matado mi vieja ilusión,
tengo escondida una esperanza humilde, que es toda la fortuna de mi corazón.
Link: Volver, Roberto Carlos, bideoa
Poltsikoko radiokasettearen bitartez Roberto Carlos entzuten ari naiz Buenos Airesetik paseoan nabilela. Menemen garaian altxaturiko dorre luzeak gurutzatu ditut, karratuak, diztiratsuak, kristal eta altzairuzkoak, kapitalismoaren itxurazko arrakastaren ikurrak... Retiroko geltokia atzean utzi dut... Arte Ederretako museoan sartu naiz. Goyaren gerra marrazki hunkigarriak, Toulousse Lautrec-en kartelak, Sorollaren mediterraneoa, Zurbaran eibartarraren argi-ilunak, Kandiskyren geometriak eta koloreak, Paul Klee, Gauguinen emakume tahitiarrak, Van Goghen errota dardartiak... Recoletaseko hilerriari azken bisita egin diot. Ez, ez naiz Argentinan geratuko. Hildakoen eskulturen artean patxadan nago, gogoetatsu, malenkoniak jota...
Link: Buenos Aireseko Museoa, web orria
Oinez egin dut ostatura eta, nahi gabe, euskaldunek Argentinari oparitutako metalezko zuhaitza, Nestor Basterretxeak egindakoa, aurkitu dut bidean, parke zaindu batean paratua. Errotulo batean 'Los vascos a la Argentina' irakurri daiteke, eta bestea apurtu egin dutela antzematen da. Zuhaitza 1997an oparitu zien Eusko Jaurlaritzak argentinarrei, Menem presidente zelarik. Agian horrexegatik, Menemen izena ageri zelako, kendu diote beste errotuloa. Ez dut uste euskararen aurkako fobia hain urruti iritsi denik...
Link: Buenos Aires eta euskaldunak, testua, gaztelaniaz.
Injenieritza fakultateko parkean etzanda nago. Aldamenean emakume gazte bat eseri da, bere alaba kaskagorria alboan duela. Haur bat tartean dagoela errazagoa da komunikazioa. Neskatoak Marcela du izena eta amaren atentzioa erakartzeko panpinatxoa hesiaren bestaldera jaurtitzen du. Begi urdineko neskatila negarrez dago. Marcelaren amak azaldu didanaren arabera, badira bi urte aita Uruguayera lan bila joan zela, eta ez da itzuli:
-Seguru beste emakumeren bat aurkitu duela putasemeak! Alde egin zuenetik ez du hona deitu. Gu aterpe batetan bizi gara, monjekin, eta monjak onak dira gurekin, baina nik ez dut beraiekin bizi nahi. Argentinan ezin da lanik aurkitu, herria hankaz gora dago, eta nik Marcelari egunero jatekoa eman behar diot, eta arropekin jantzi behar dut, eta zapatak erosi behar dizkiot, eta goxokiak... Atez ate nabil, sinistaidazu, eta putaseme hori ez da sikiera bere alabarengatik kezkatzen. Jakin izan banu ez nuen haurrik izango!
Marcelaren begi urdinak parre egiten ari dira orain, inuxenteki.
