Behinala Bocara iristen ziren etorkinak, Boca auzora. Bocako etxe koloretsuak gida turistiko guztietan ageri dira, baina kaiak jada ez ditu gosetik ihesi datozen etorkinak hartzen, turisten autobusak baizik. Turistak Bocako karrika ezagunenera heldu, goitik behera ibili, tango emanaldi laburren bat ikusi, koadroren bat erosi eta autobusetara igotzen dira berriz.
Karrika ezagunetik 20 metrotara beste Boca bat dago, pobrea, hasierako etorkinek oinordetzan jasotakoa. Oinez joan naiz bertara, tango eta lumfardo hizkeraren iturrira, eta ezin dut ukatu beldurra pasatu ez dudanik. Begirada asko erakarri ditut bidean, eta tentsio arraroa somatu dut, arrisku sentsazioa. Autobus publikoan bueltatu naiz bada San Telmora, etxera.
Aurrekaldean eseri eta gidariarekin tartarrean ibili naiz. Seguruenera berari ez zaio nire hizketagaia gehiegi interesatzen. Niri berea ezta ere. Baina burua despistatu beharraean gaude. Egunean 10 orduz dihardu lanean, baina Bocara dihoana ez da bere ohiko ibilbidea. Gidari bat gaixo jarri da eta ibilbidea berari egokitu zaio. Autobusak, Mercedes Benz motorra izan ezik, Argentinan eginak daudela esan dit, eta taxisten artean 'piolak' edo jatorrak badaudela, baina eskuarki gorrotagarriak direla, errepideak eurenak direla pentsatzen dutela, eta egunero ibilbide bera egiten duela, Los Olivosetik Retirora, eta hiru ordu ematen dituela bidaia bakoitzean, eta ezin duela ulertu nolatan ausartu naizen Bocara nire kasara jeisten, eta zorte ona izan dudala, eta piketeroek hor aurrean bidea moztu dutela, eta hobe dudala hementxe bertan jeisten banaiz. Bozinari sakatu diolarik, ez dio Espainiari bibarik eskaini.
Link: La Boca, testua, gaztelaniaz
