Ez nekien zer demontre aurkituko ote nuen Buenos Airesen, eta hiri txukuna topatu dut. Aspaldi gure arbasoak etorkizun oparo baten bila zetozen, ni, baina, ez nago halako etorkizun baten esperoan, etorkizun soila bilatzen dut.
Eta nik etxe zaharrak maite ditut, porlan berririk gabeko etxeak, atsoek bezala osteoporosisak jotako etxeak, margorik gabeak, zaharkituak, gizakien gisara atzera egiten duten eraikinak. Eta Buenos Aireseko San Telmo auzoan horixe aurkitu dut. Eta Retiro edo Los Olivosera doazen autobus koloredunak, eta auto zaharrak, eta matrikulak eskuz idatzita dituzten autoak, Renault markakoak asko. Eta 80garren hamarkadaz gogoratu naiz, eta bihotzminez egin diot so iraganari. Eta nire ama, nire izeba-osabak, nire lehengusuak, ni neu, zahartzen ari garela gogoratu dut, eta Buenos Airesera etorri aurretik ama sofan zurrunkaka ikusi nuela, zaharra eta ederra, eta, bai, zutaz akordatu naizela ama: Hemen egon beharko zinateke, nirekin, edo beste edonorekin, San Telmoko merkatuaren ondoan dagoen kafetegi honetan, litro erdiko koka-kola eskuan, lehiotik sartzen den haizea eta burrunbak direla-eta tontotua. Hobe horrela egotea, ezerezaren itsasoan iparra galduta. Zergatik ito behar dugu bizitzaren muina aurkitu nahiean?
Baina itotzen gara...eta horregatik egiten zaizkit hain osasungarriak bidaiak. Beharrezkoak ditut, ama. Eta emakume batek bi boligrafo paratu ditu nire mahai gainean, bost pesotan biak, eta nik ezezkoa egin diot buruarekin, eta zigarroa eskaini diot, bere boligrafoak erosi ez izanagatik barkamena eskatuko banio bezala. Berak ez du zigarroa nahi, eta hartu-ez hartu ibili da. Zigarroa belarrian pausotu du azkenik eta karrikan gora boligrafoen negozioarekin segitu du, zigarroagatik eskerrak eman eta gero. Emakumea gaztea da, baina hondatua dago, zuri-zuria, hitsa, porlanezko panpin hautsia.
BUENOS AIRESEKO ARGAZKI MUNTAIA, Andres Calamaroren musikarekin:
